Patlayıcı Maddeler nedir ilk kim buldu ve kullandı
Patlayıcı Maddeleri kim buldu Âni bir reaksiyon vererek ısı ve gaz açığa çıkaran maddeler. Patlayıcılar genellikle, tahrip edici ve askerî maksatlar için, aynı zamanda rokete infilâk vâsıtasıyla hız veren yakıt olarak da kullanılırlar. Kullanışlı bir patlayıcının normal
şartlarda taşınması ve muhâfazası emin olmalı, az bir ısı ile uyarıldığı an, kolayca reaksiyona
geçebilmelidir. Bütün patlayıcılar tehlikeli olup, yüksek
eğitim görmüş personel dışındaki kimseler
tarafından kullanılamaz ve işleme tâbi tutulamazlar.
Târihi: Bilinen ilk patlayıcı madde olan barutu keşfedenlerin Müslümanlar olduğu arşivlerde
geçmektedir. M.S. takriben 1200 yıllarında Arabistanlı Abdullah’ın kitabında, barutun temel maddesi
olan potasyum nitrattan bahsedilmektedir. Çinlilerin de bu yüzyılda kullandıkları kara baruttur. Tahmin
edildiğine göre bu barutun kullanımı Çin’den batıya doğru yayılmış ve 13. yüzyılda da batıda
kullanılmaya başlanmıştır. İlk olarak 1320 civarında tabanca patlatıcısı olarak istifade edilmiş
1600’lerde de tahrip edici olarak iş görmüştür.
Modern patlayıcı teknolojisi, 1833’te, Fransız kimyâgeri Henri Braconnot’un nitrik asidin nişasta ile
verdiği alev alıcı olan esteri elde etmesiyle başladı. 1846’da Alman kimyâgeri Christian F. Schönbein,
selülozu sülfat ve nitrat asidi karışımı ile nitrolayarak kara baruttan iki kat daha tesirli olan nitro
selülozu elde etti.
1846’da İtalyan kimyâger Ascanio Sobrero trinitro gliserini elde etti, fakat bunun asıl tahrip için olan
kıymetini ise İsveçli Alfred B.Nobel keşfetti. Nobel, trinitro gliserinle toprağı karşıtırarak silindir biçimine
sokmuş ve dinamiti meydana getirmiştir. 1875 yılında da Nobel, buluşlarını ilerleterek tahrip edici
jelatini elde etti.
TNT (trinitro toluen) 1863 yılında Alman kimyâgeri J. Wilbrand tarafından bulunmuş ve Birinci Dünyâ
Savaşından biraz önce silâh cephânelerinde kullanılan nitrik asidin yerini almıştır. RDX [siklotrimetilen
trinitramin (C3H6N6O6)] 1899’dan, PETN [(Pentaerythritol tetranitrate (C3H8N4O12)] de 1920’den
îtibâren bilinmektedir. Fakat hassas ve güçlü patlayıcılara ihtiyaç duyulduğu İkinci Dünyâ Savaşına
kadar bu silahlar kullanılmamaktaydılar.
Patlayıcı Maddeleri kim buldu Âni bir reaksiyon vererek ısı ve gaz açığa çıkaran maddeler. Patlayıcılar genellikle, tahrip edici ve askerî maksatlar için, aynı zamanda rokete infilâk vâsıtasıyla hız veren yakıt olarak da kullanılırlar. Kullanışlı bir patlayıcının normal
şartlarda taşınması ve muhâfazası emin olmalı, az bir ısı ile uyarıldığı an, kolayca reaksiyona
geçebilmelidir. Bütün patlayıcılar tehlikeli olup, yüksek
eğitim görmüş personel dışındaki kimseler
tarafından kullanılamaz ve işleme tâbi tutulamazlar.
Târihi: Bilinen ilk patlayıcı madde olan barutu keşfedenlerin Müslümanlar olduğu arşivlerde
geçmektedir. M.S. takriben 1200 yıllarında Arabistanlı Abdullah’ın kitabında, barutun temel maddesi
olan potasyum nitrattan bahsedilmektedir. Çinlilerin de bu yüzyılda kullandıkları kara baruttur. Tahmin
edildiğine göre bu barutun kullanımı Çin’den batıya doğru yayılmış ve 13. yüzyılda da batıda
kullanılmaya başlanmıştır. İlk olarak 1320 civarında tabanca patlatıcısı olarak istifade edilmiş
1600’lerde de tahrip edici olarak iş görmüştür.
Modern patlayıcı teknolojisi, 1833’te, Fransız kimyâgeri Henri Braconnot’un nitrik asidin nişasta ile
verdiği alev alıcı olan esteri elde etmesiyle başladı. 1846’da Alman kimyâgeri Christian F. Schönbein,
selülozu sülfat ve nitrat asidi karışımı ile nitrolayarak kara baruttan iki kat daha tesirli olan nitro
selülozu elde etti.
1846’da İtalyan kimyâger Ascanio Sobrero trinitro gliserini elde etti, fakat bunun asıl tahrip için olan
kıymetini ise İsveçli Alfred B.Nobel keşfetti. Nobel, trinitro gliserinle toprağı karşıtırarak silindir biçimine
sokmuş ve dinamiti meydana getirmiştir. 1875 yılında da Nobel, buluşlarını ilerleterek tahrip edici
jelatini elde etti.
TNT (trinitro toluen) 1863 yılında Alman kimyâgeri J. Wilbrand tarafından bulunmuş ve Birinci Dünyâ
Savaşından biraz önce silâh cephânelerinde kullanılan nitrik asidin yerini almıştır. RDX [siklotrimetilen
trinitramin (C3H6N6O6)] 1899’dan, PETN [(Pentaerythritol tetranitrate (C3H8N4O12)] de 1920’den
îtibâren bilinmektedir. Fakat hassas ve güçlü patlayıcılara ihtiyaç duyulduğu İkinci Dünyâ Savaşına
kadar bu silahlar kullanılmamaktaydılar.
Yorumlar
Yorum Gönder